субота, 13. август 2011.

Miroslav B. Dušanić: Heim(at)

Savko Pećić Pesa
Heim(at)
So  irrend durch
die Gassen, einsam, entseelt,
in fremder Stadt, schier vom Verstand
verlassen... Ich  weiß es! Ich weiß es! Es ist
mir
nicht gelungen,
zurück zu kehren. Der ewige strenge Richter,
mein Gott! Die Strafe habe ich verdient, wenn
ich das Unglück noch erleben sollte, auch Dich
zu verlieren.
Seitdem
ich aus dem Hause weg bin, nichts ist so
wonnevoll, und voll Lieb, und voll Vertrauen.
Und immer wieder unerträgliche Qual, und
Über-
schwemmungen
im Herz... Wenn die Sterne der Nacht,
lauschend herunter sehn, wünsche
ich, ich wär’ daheim
geblieben.

Miroslav B. Dušanić



''Сунце заблудама
улице, усамљена, беживотна,''
Одлазе наше птице
селице
и не враћају се
куд
тешке жалости
куд покуда
ни од куда
куд радости
и жалости
скупа заједно
ораништа и првичишта
пуста остају
у остругишта и шибљишта
зарастају
куд кукавица
да насељава земљицу ораницу
да једе погачу орачу...

Савко Пећић Песа

3 коментара:

Elsa Rieger је рекао...

schrecklich traurig, lieber Miro. Alles.

Deine ELsie

ANTONIO CAMPILLO је рекао...

Amigo Miroslav, tus versos llenos de soledad y un poco de amargura son muy bellos. Es una excelente composición.

La fotografía es impresionante. Tan bella como la soledad, tan dura como las arrugas del rostro de la mujer, tan triste como el entorno que la envuelve. Es una de las fotografías más impactantes que he visto desde hace mucho tiempo.

La composición de Cabko es tan bella como el batir de las alas de las aves migratorias.

Una publicación magnífica, Miroslav. Enhorabuena.

Un abrazo, amigo.

LadyArt је рекао...

...eine zärtlichkeit spricht mich an, und eine tiefe sehnsucht... es bannt mich, dein gedicht....

gabriele